همیشه ملاک های ما آدمها با ملاک های خدا فرق می کند مگر اینکه رنگ خدا گرفته باشیم که دیگر ملاک های ما می شود خدایی.
در حرف زدن فکر می کنیم باید صدایمان طور خاصی باشد تا هر کسی خوشش بیاید ؛ در زیبایی باید چشم و بینی و ابرو ، شکل خاصی داشته باشد تا بقیه ی مردم خوششان بیایند. و هر کسی به هر صورتی دوست دارد محبوب دیگران شود.
در ما طلبه ها هم این جریان وجود دارد ؛ گاهی به محاسن بلند دلخوش می کنیم بخاطر محبوبیت و گاهی عمامه ی آیت اللهی و...
اما هیچ کدام از این ها ارزشی ندارد شاید در چشم ما بعنوان محبوبیت خیلی ارزش داشته باشد اما راستش را بخواهی نه دنیای ما را آباد می کند و نه آخرت ما را .
اما ملاک محبوب خدا شدن ، ملاک دیگری است که کم پیش می آید کسی به آن رسیده باشد .
می گویند موسی خواست تا بنده ی محبوبی از بندگان خدا را ببیند . جبرئیل او را به سوی خرابه ای آورد . شکسته ای بود تنها . هیچ چیز و هیچ کس در کنارش نبود ، ولی زبانش سرشار از حمد بود و دلش لبریز از عشق . موسی از حالش پرسید . جوابش شوق بود و انس و ابتهاج .
موسی گفت : شاید چشم بینایش او را مشغول داشته و با چشم و بیناییش سرخوش است . با اشاره ی جبرئیل ، چشم او بر روی گونه هایش خزید . و از خانه ی خود بیرون آمد.
آن دل بیدار ، باز سپاسگذار بود و سرخوش . موسی گفت : تو آخر چه داری که این گونه سرشاری ؟ تو که حتی چشم هم نداری ؟ او با تمامی زبانش ، با تمامی وجودش ، با تمامی جانش جواب داد: من چشم را برای چه می خواستم ؟ می خواستم چه کسی را ببینم ؟
او همراه من است و در دل من است و با تمام دادن ها و گرفتن هایش زیباست و دیدنی است و این دیدار دیگر چشم نمی خواهد . بینش می خواهد . و او همین را در من ریخته و خودش بر من جلوه کرده است . با حضور او دیگر ، غیبت هیچ چیز را نمی فهمم . کسی که او را یافته ، دیگر ، چیزی را از دست نداده است.
اگر در برابر امتحان های سخت ، با بیداری ها و آگاهی های سابق ، ایستاده باشی و در هنگام هجوم وسوسه ها ، به حق پناه برده باشی ، آن موقع با تمام زخم ها و خاک نشینی ها و ذلت ها ، عزیز هستی و حتی بدون چشم ، جمال حق را می بینی(استاد علی صفایی حائری)
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
